~Μια έγνοια μόνο στο μυαλό μου~ 'Ανδρεας Δαβουρλής

Οι ελιές του Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Το σπίτι πέτρα και ξύλο
και μυρωδιές ρίγανης και πεύκου
στα χνάρια π άφησε ο Αιακός
κοντά στ ακροθαλάσσι.
Τούτα τα χνάρια πού 'ναι συνάμα
ευθύνη και περιουσία
μ έγνοιες πολλές
μια έγνοια μόνο στο μυαλό μου η Ελλάδα
η γλώσσα, τούτος ο ήλιος
τούτο το φως!
Η απέραντη αγαπημένη θάλασσα
με τα κύματα
τις μπουνάτσες της
τις αφρόσκονες και τα  ψάρια της!
Τα πλούσια δάση των κοραλιών
και των γιουσούρων
στους βαθυγάλανους βυθούς της
κει που κρύβονται που ζούν
όμορφα ζωα σπάνια
μεγάλα όστρακα και αχιβάδες,
ρίγη συγκίνησης εντός μου προκαλούν
και πυρετό κόκκινης ηδονής.
Τετράφωτες λυχνίες
-στα σπλάχνα μου- ακοίμητες
θύμισες και στεναγμοί ισόβιοι...
Θεός κι αφέντης των κυματων της αρμύρας
 ο Ποσειδώνας
στα λόγια του  στες προσταγές
μερώνουν οι ορμές
τα τερτίπια της θαλάσσης
και στο λαιμό του κρέμονται
πολύτιμα πετράδια οι Νηρηίδες!
Τα θαλασσόδερτα πλεούμενα  θωρώ
στην αγκαλιά  της
το μόχτο των ανθρώπων της
σέβουμαι και θυμούμαι.
Ολάκερη περιουσία φυλαγμένη
στων ματιών της ψυχής μου τα βάθη
κληρονομιά προαιώνια και βιός
ειν' ολα ετούτα ....
Έγνοιες πολλές
μα  έγνοια μόνο μία στο μυαλό μου η Ελλάδα!
Τα όμορφα τραγούδια των Σειρήνων
μας ταξιδεύουν αιώνες τώρα
ζερβά να πάμε θέλουν
το ξεστράτισμα μας γυρεύουν
μα το δρόμο μας τον δείχνουν συνεχώς
αρμυρίκα και πεύκα
φυτεμένα στίς ρίζες
στων αιώνων τα βράχια
κεί που γλύφει η θάλασσα
τα βαριά τους πόδια
με τα κυκλάμινα...
Κεί που οι αθάνατοι θεοί
στο φιλντισένιο χώμα
φυτέψαν τις ελιές
και τα θνητά μου αδέλφια τις τρυγούν
σμίγουν το τίμιο ίδρωτο τους
μαζί με το χυμό τον ανεκτίμητο το λάδι.
Κι απε χρυσάφι στες κρύπτες το βάνουν
στα μεγάλα πιθάρια
φτιαγμένα με τέχνη
απο αιγινίτες μύστες αγγειοπλάστες.
 Όλος ο τόπος μια μυρουδιά πλανεύτρα
τα θυμάρια οι λυγαριές
οι μοσχολεμονιές η ρίγανη
-χαρίσματα δώρα του Θεού
δοξολογούν πουλιά κι ανθρώποι-
στους εσπερινούς της ρωμιοσύνης
θυμιατά αναμένα με της
ψυχής τα καρβουνάκια
μοσχοβολούν λιβάνι και μέντα.
Ψάλλοντας βυζαντινά
κεκραγάρια στιχηρά προσόμοια
κι ανοιξαντάρια...
Δόξα σε σένα που μας έδειξες το φως
και το 'δώσες απλόχερα
σε τούτο τον πανέμορφο, ανυπόταχτο βράχο
δόξα σε σένα που' σαι τόσο ψηλά
και μας νοιάζεσαι τόσο!
Έγνοιες πολλές
μα  μια έγνοια
μόνο στο μυαλό μου
η Ελλάδα!

,,