Στα παλιά ξωκκλήσια
δεν οδηγούν πια μονοπάτια,
ειν’ αδιάβατα…
Έχουν χορταριασμένα ξώθυρα
και υγρά ντουβάρια,
λερά απ’ τη σκουριά μανουάλια,
ορφανά από κεριά!
Ετοιμόρροπα είναι κι από πείσμα
αντιστέκονται στους καιρούς.
Η αγιότητα τους περισσεύει
και η γαλήνη τους, μας ξεπερνά!
Αλειτούργητα στέκουν, με σβηστά καντήλια
κι αγιαστήρια με άκαφτο λιβάνι...
Μοιάζουν βράχια καρφωμένα
στα ριζά, στις πλαγιές των βουνών,
σε ράχες και δύσβατους γκρεμούς,
μα και σιμά στη θάλασσα.
Μεσ’ τα πουρνάρια και τα αρμυρίκια ξεχασμένα,
κρατούν τη πίστη μας όρθια!
~•~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου