Πέφτει μια ήσυχη, αδιάφορη βροχή
δίχως χαρακτήρα
αδιάκοπα εδώ και δέκα μέρες
ο ουρανός θλιμένα σύννεφα σταχτιά γεμάτος.
Ακουμπισμένος είμαι στο ρέλι
κει έξω στη βαρδιόλα,
πέρα στου τροπικού τις χώρες....
βαθύς αναστεναγμός
αποζητώ μια ξαστεριά
μιαν αγκαλιά.
'Επιασε να νυχτώνει
σε λίγο στη τραπεζαρία
όλοι μας θα βρεθούμε για το δείπνο
μια κουβέντα να πούμε
να γελάσει το χείλι μας
κι άλλοι τηλέφωνο
θα κάνουν στη φαμέλια..
'Επειτα μονάχος του καθένας
στη καμπίνα, παρέα με τις θύμισες του
που μας κρατάνε άγρυπνους συχνά.
Δύσκολες οι νύχτες στο βαπόρι,
σκληρές βάρδιες ευθύνες μοναξιά
τα μάτια θες δε θες γεμίζουν
δάκρυα αρμυρά
που βγαίνουν κι έρχονται
απ τα σωθικά.
Η μοναξιά της θάλασσας
δεν έχει ταίρι, δε συγκρίνεται με καμιά.
Χρόνια και χρόνια νοτισμένα τα ρούχα
η σκέψη το κορμί με αρμύρα
ως το κόκκαλο!
Μακρυά απ τη θάλασσα κανείς μας δεν μπορεί
είναι ο κόσμος μας
μα και στο βαπόρι μόνο οι ναυτικοί
ξέρουν πως είναι
κι αυτό είναι δύσκολο πολύ στα λόγια,
ακόμη και απο τους θαλασσινούς.
Η λαμαρίνα όλα τα σκεπάζει
τα διατάζει κι όλα σιωπούν
κι όλ' ανταριάζουν
αρκεί να το θελήσει εκείνη.
Μπαρκάρω σημαίνει γίνομαι ενα με τη λαμαρίνα,
νιώθω πως έχει ψυχή το βαπόρι
πως αφουγκράζεται και την πιο κρυφή μου σκέψη
κι άλλοτε συναινεί
άλλοτε πάλι με ελέγχει, με σενιάρει
κρατάει τα γράδα του καθενός.
~~⚓~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου