Είναι μέρες τώρα για δες
του πρωινού η πάχνη -το πούσι-
που βαριά απλώνεται τριγύρω
και με πλακώνει
δω πά στο στήθος στη καρδιά...
Ολη νύχτα άγρυπνος
μένω και τυρανιέμαι.
Και κει στο γλυκοχάραμα
τις πόρτες αρχινάει με βία
να χτυπά ο βατσιμάνης
σα ξεπεσμένος άγγελος
που τις ψυχές μας λαχταράει να πάρει...
Γεύση πικρή το στόμα μου
φαρμακωμένο απ το καιρό
κι απ τα τσιγάρα!
Απλωμένο υγρό σεντόνι, έξω,
κρεμασμένο στις τσιμινιέρες
των βαποριών
σκεπάζει του κόσμου το πηγαινέλα
στο ντόκο.
Μόνο οι γερανοί τρυπάνε
αυτό το σεντόνι
ανοίγουν μεγάλες τρύπες
έτσι όπως γυρνάνε δω και κει
και μεταφέρουν τα μεγάλα κιβώτια.
Σηκώθηκα δεν άντεξα
ανέβηκα στη τραπεζαρία...
Ψυχή!
Με θύμισες γεμάτο το μυαλό
στιγμιότυπα αλλοτινά, παλιοκαιρίσια
πίσω στη στεριά
στους φίλους σε σένα.
Έσμιξα τις μνήμες με το καφέ
έκαμα μια νοσταλγική σύβραση
κι εβγήκα έξω
ακούμπησα στη κουπαστή...
Διόπτρες τα μάτια μου
τρυπούν τον ορίζοντα
τρέχει η ματιά μου φτάνει πίσω
μοσχοβολά το σπίτι
κλειστά μάτια
τα ρουθούνια πάλλονται
χαμογελώ
ήλιος λαμπρός με καίει με καίει
μέχρι μέσα στα σωθικά...
Αχ ψυχή μου
δυό αναστεναγμοι μαζί
με χτυποκάρδια νοσταλγίας
αχ πατρίδα μου!
,,
17.12.2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου