~Το γιαπί~ 'Ανδρεας Δαβουρλής

Ο άνεμος φυσά, ηχεί κι ακούγεται 
σαν λέξεις
στα ερείπια στα μπετά
που χάσκουν χρεωκοπία....
που χορτάριασαν μες την υγρασία!
'Ηχοι τ' ανέμου που χτυπούν
και απωθούνται στη σκουριά
στις μπετόβεργες που εξέχουν  κρέμονται,
στις  πρόκες στα ξεχασμένα μαδέρια, 

τα φαγωμένα απ το χρόνο
και τον ασβέστη.
Χαράζει ο άνεμος εκεί,
σπασμένα κεραμίδια καταγής
ενα σωρό τούβλα και υλικά λογής
γκωνάρια, αυτοσχέδια καθίσματα, χαρτόνια
άδεια μπουκάλια λασπωμένα,
 ανεξίτηλα στο χρόνο!
Ελπίδες κρυμένες στα ντουβάρια
σκιαγμένες απ τον άνεμο, απ το χρόνο
πεθάναν στις εσοχές...
Η μυρουδιά του χρήματος,
των εργατών  οι φωνές τα γέλια,
χορός φαντασμάτων τις νύχτες...
Οτι απέμεινε σ αυτό το γιαπί
ξερά μάτια δίχως δάκρυα
στη σκαλωσιά κρεμασμένα
κι ένα σωρό κρατημένοι αναστεναγμοί
όνειρα ανεκπλήρωτα
φυτεμένα εδω!
Καρδιοχτύπια επίδοξων αγοραστών
προσπερνούν βιαστικά, απομακρύνονται 
απ του πόθου το αντικείμενο
το ανεμοδαρμένο άσχημο γιαπί!





~~•~~