Σαλπάραμε κι είχα ενα κόμπο
ενα σφίξιμο στη καρδιά....
Χιλιάδες μίλια μαυροθάλασσα
περιμένουν στη λάινα
να τα πλεύσουμε!
Περιμένουν οι χειμώνες
τη ζεστή μας ανάσα,
το καυτό στις φλέβες μας αίμα
να δρασκελίσει τα παγερά τους απόβραδα…
Ν’ ανταμώσουμε τις υγρές ατμόσφαιρες
της ανέχειας στα βαρκόσπιτα,
δίνοντας μια χούφτα σεντς ρεγάλο ’
να χαμογελάσουν τα λερά προσωπάκια
των πεινασμένων παιδιών!
Τα κορίτσια, μας περιμένουν στο Madras
κάτου απο τα χλωμά φώτα ’
χαρά να δώσουν
στη διψασμένη για έρωτα
αρμυρή μας σάρκα!
Αλλη μια φορά,
για δυο δραχμές παραπάνω
κι απο διαστροφή
σέρνουμε το ναυτικό μας σάκο,
την αδηφάγα μας ύπαρξη…
για άλλο ενα μπάρκο,
άλλο ενα ρισάλτο στο πουθενά!
Σπρώχνουμε απο ματαιδοξία
το τομάρι μας στις τύχες των θαλασσών ’
δε τη γουστάρουμε
τη μπουνάτσα της στεριάς,
μάθαμε να ζούμε
να προκαλούμε το κίνδυνο
κι ίσως...ίσως το θάνατο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου