Είμαστε οι φωνές
απ τις κουβέντες του αποχαιρετισμού,
που δεν ακούστηκαν ’
οι γνώριμοι ήχοι
λέξεων καλωσορίσματος, που σιώπησαν ’
τα σ’ αγαπώ, που αναίτια
δεν ειπώθηκαν!
Οι μελωδίες είμαστε, που ατέλειωτες
λαχταρούν τα ρεφραίν τους ‘
οι γραφές, που λειψές μείναν
στα συρτάρια του νου
και δεν έγιναν ποιήματα!
Είμαστε οι ματιές που απόμειναν
-εκστατικά να κοιτούν-
στους ορίζοντες των ήλιων τις δύσεις...
στις απόμακρες γωνιές του απέραντου,
άναρχου ουράνιου θόλου!
~•~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου