Στων νεφών τα σκιερά το θάμπος,
συναντιούνται σκιαγμένοι οι έρωτες
και κρύβονται στην αγκαλιά της ασέληνης νύχτας!
Την ώρα που το ψωμί λιγόστεψε
-ο φόβος να κυβερνήσει θέλει τις ζωές μας-
οι αγάπες συνεχίζουν,
να είναι βαθιές και κόκκινες...
να καρπίσουν ψάχνουν.
Ο έρωτας είναι μαχητής
με αίμα γράφει κάθε αντάμωμα!
Γίνονται ήρωες οι άνθρωποι,
αγκαλιάζονται πιο σφιχτά
και τα φιλιά που δίνουν ατέλειωτα ’
το αύριο δε λογαριάζουν
τώρα ζούν τις στιγμές δίχως φόβο...
μες τη καταχνιά.
Το σκοτάδι και η πίκρα του καιρού
δεν φοβίζει τον έρωτα, πούναι λεύτερος
παράλογος, μεταφυσικός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου