Μάτια μεγάλα
σαν ρόγες σταφυλιού σιδερίτη
απεγνωσμένα ανοίγονται
ξανοίγουν το μπλε των οριζόντων
ψάχνοντας το πιο βαθύ σημείο
την πιο βαθιά σμιλεμένη κουκκίδα
τ' απείρου
να αφήσω εκεί τα πιο πολύτιμα
των στεναγμών μου αχ
και τους κρυστάλλους σιωπής
να ακουμπήσουν
στα κουρασμένα φτερά
των πιο σοφών
των βετεράνων Αρχαγγέλων
κι έπειτα να επιστρέψουν
με το πρώτο πλοίο της γραμμής
στο κοντινό μου λιμάνι
να δέσουν στο ντόκο της ψυχής
τρεις κάβους
και να κατέβουν απ την ανεμόσκαλα
με τα ελλείποντα
και με παραπλέοντα ρυμουλκά
και τις λάτζες να κάνουν αψίδες
Ιαμάτων
για της ψυχής μου το καλό
τα φροντισμένα μου όνειρα
που νίφτηκαν ξανά
πήραν το χρίσμα
στα πιο βαθιά νερά
μαζί με τον Αμφιτρύωνα
και τα ξωτικά που τον υπηρετούν
στρώσαν χαλί θαλασσινό
κι ένα σωρό πορφύρες
εξαίσια δώρα και φυλαχτά
στα πόδια και στα όνειρα μου
ελπίδες ευχές δοξαστικές
ξόρκια
του δίσεκτου καιρού φοβέρα
για τ' αύριο του κόσμου
για τ' αύριο της βλογημένης σκόνης
των νεφελων
των νερών
στο ξάγναντο των ψυχών
στο ήρεμο φως των παραδείσων....
~ένας άλλος Ιούνης
επίπονον~
αττική 29 ιουν 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου