Είναι κάτι νύχτες που ακουμπούν
με θλίψη οι στιγμές
κοντά στο παράθυρο
σιμά στην απόγνωση
μια δρασκελιά απ' το χαμό
Θυμάμαι τότες
όλες εκείνες τις άνυδρες στιγμές
τα αρμυρά μου βράδια
Όλες τις σκέψεις
τις μαύρες σκέψεις
της σιωπής
-στα σκοτεινά υπερώα του νου
πήγαν κρύφτηκαν-
για μια απόδραση ηρωική
έναν τίμιο κι αντάξιο μου θάνατο
ας πούμε…
Αλλόκοτο παράλογο ίσως μοιάζει τώρα
μα κεί στις τρύπες του μυαλού
τις σμιλεμένες με τη σμίλη
της αφόρητης οδύνης
μαζί με ασταμάτητες ροές δακρύων
ακουμπά τούτο το βράδυ
αποσταμένη η ψυχή μου.
Με δάφνη και μυρτιά στεφανωμένο
θάτανε τότες το κεφάλι ενός μάρτυρα
το κεφάλι μου
κι από μέσα ολοζώντανο
θάτρεχε αίμα καυτό, το αίμα μου,
θα δρόσιζε το μαρτύριο μου
Στην εξόδιο λαμπρή πορεία
δικαιωμένος με τις τελευταίες νότες
μιας ανυπότακτης κραυγής
αρχαίου πάθους στο στόμα
σαν άσωτος υιός που απόσωσε
το τελευταίο του γεύμα
σαν πόρνη σε απέλπιδα προσπάθεια για μετάνοια
Μυστικώς εικονίζοντες τα χερουβίμ
στη μεγάλη σάλα
εκεί που μελίζεται και διαμελίζεται ο αμνός
που μοιράζεται και μένει αδαπάνητος
με τις παλάμες ενωμένες στο ύψος του προσώπου
και το ωράριο φορώντας χιαστί
πρόσμενα την τελευταία ίσως αδαπάνητη
πολύτιμη μερίδα
Πριν το φευγιό μου
να χαραχτεί η ύπαρξη μου
μη φύγω ακοινωνητος
και χαθώ στην ερημιά
του αιώνιου πόνου...
~επίπονον,
ενας αλλιώτικος ιούνης~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου