Σαν σβήσουν τα φώτα
όλοι οι άνθρωποι ίδιοι φαίνονται
ασήμαντοι και μικροί...
Οι απέραντες θάλασσες λιμνούλες,
ίσα που φαίνονται στων άστρων το φώς.
Η θλίψη του κόσμου ζωγραφίζεται
με δάκρυα μαβιά στους ουρανούς'
Θεέ μου πόσα δάκρυα....
Γλάροι κουβαλάν την ελπίδα
στις ράδες της απελπισίας,
δίνουν ανάσα στους τελευταίους ρομαντικούς,
μιαν αναβολή έστω
στους υποψήφιους αυτόχειρες!
Μα εσυ που περάσες τόσα
κρύβεις τα σημάδια της κακουχίας
στην αγκαλιά της νύχτας
είναι το αραξοβόλι σου
χαμογελάς με νόημα
στην ανάλγητη εξουσία
στη ξιπασιά της
αγναντεύοντας τη κατέρευση του όλου
ζώντας τις τελευταίες
ημέρες της "Ρώμης"!
~~•~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου