~Με τη βροχή και με τον άνεμο...~ 'Ανδρεας Δαβουρλής

Απόμεινε στην ερημιά μονάχος του
δένδρο ξερό με δίχως φύλλα
ψυχή αποσταμένη μήτε πουλί μήτε αγέρας.
'Αρχισε να συνηθίζει τη μοναξιά του
όταν ένα φύσιμα τ' αγέρα
ήρθε τον χάιδεψε
όμορφα αισθάνθηκε απάγκιασε...
Κι ύστερα ήρθε
κι άλλη ριπή τ αγέρα
του ανασήκωσε, του πήρε το καπέλο
το πήγε πέρα
κι έπειτα κι άλλη κι άλλη
ώσπου κατάλαβε πως δεν ήταν μόνος
τη μέρα εκείνη έκανε ενα φίλο τον άνεμο.
Ήρθε και μια ψιχάλα
κι έπειτα ήλθε κι άλλη μιά
κι απέ ήλθαν πολλές
ήρθε βροχή πολλή βροχή
μούσκεψε το τόπο τον μούσκεψε...
Έκανε φίλη τη βροχή
ήπιε νερό (πολύ) και λούστηκε
χόρεψε μαζί της ξαπόστασε!




~~•~~