Ακούμπησα τα δάχτυλα μου
στο ασπρόμαυρο μονοπάτι
κάποια σπασμένα πλήχτρα κλείδωσαν
νότες μισές βγάζουν, φάλτσες...
Αχόρδιστο ενα αιώνα
δαιδαλώδεις διαδρομές
ατέλειωτης μελωδίας
χάσκουν στο μισοσκόταδο!
Ακόμη κι έτσι
ξηλώνεται η μοναξιά....
εν' άσημο, συνηθισμένο κουβάρι γίνεται
κλειστά μάτια
γίνεται φαντασία!
Σφήνωσαν τα πόδια μου
μάτωσαν στο μέτρημα του χρόνου,
ο μετρονόμος
αρνήθηκε το χρόνο
νέο ρυθμό άλλα μέτρα ακολουθεί...
Κάηκαν τα δάχτυλα στο πηγαινέλα
λίγο πριν τη κορύφωση
το χειροκρότημα αργεί
και το κοινό αδημονεί
για το μεγάλο φινάλε, έξοδο'
να βγεί να με κρεμάσει
στην ιδιότυπη θηλειά
με παρτιτούρες καμωμένη -με νότες φάλτσες-
Αδημονεί για του ρεφρεν τη παύση
και μια κλωτσιά στο ικρίωμα,
να με θαυμάσει νεκρό, ζητά
μα ταλαντούχο...
~••~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου