Τα όμορφα μου όνειρα
κλεισμένα ζορισμένα για χρόνια
κολάστηκαν,
ανάμεσα στις παλάμες της λαμαρίνας
-σκληρές παλάμες, μέγγενη-
ξεχάστηκαν...
Κλειστές καμπίνες, ζωές μισές
καημοί φυλακισμένοι...
Σκληρά χρόνια στεγνά απο δάκρυα
μα μουσκεμένα θάλασσα!
Πάνε χρόνια τώρα δε θυμάμαι
θαμπές μνήμες αρμυρές
μυρίζουν κλεισούρα και λησμονιά!
Σκούριασαν οι κλειδώσεις μου
ανέλαβαν ξόρκια να μου κάνουν
οι μαύροι φίλοι μου,
με μυστικές ευχές να με γιατρέψουν.
Χατήρια χάσκουν ανεκπλήρωτα...
ανίσχυροι οι δυνατοί,
αρχηγοί και υπηρέτες αντάμα
σε τούτο το ανερμάτιστο ταξιδι!
Κοιτώντας το χάσιμο της νύχτας
παίζω τη ζωή μου,
ποντάροντας πολύτιμα δευτερόλεπτα,
περιμένοντας το επόμενο μεγάλο κύμα
να ταρακουνήσει
τη σκουριασμένη μου ζωή
τη μοράβια ολωνών μας'
αλλά μάταια όλο μπουνάτσες
κοιμίζουν το μυαλό
μακραίνουν, μεγαλώνουν την απόσταση
ανάμεσα μας...
Της στεριάς ο αέρας δε φτάνει μέχρι εδώ,
μήτε η μυρουδιά απ το βρεμένο χώμα,
οι μυρουδιές του βασιλικού, της γαρδένιας
οι μυρουδιές της Ανοιξης!
Εδω μόνο με ψαρόλαδο και γράσο
ντύνω τη μοναξιά μου
υποψιάζομαι τάχα οτι μυρίζει κάτι άλλο
κάνω ταξίδια του μυαλού ανέμελα
φαντάζομαι εκδρομές στην εξοχή, στο Πήλιο
με κορίτσια με χαρές με τραγούδια
κάτω απ τον ήλιο της Πατρίδας.
Σωσίβια όνειρα απελπισμένων ναυαγών
σε σωσίβιες βάρκες
καταμεσίς του πουθενά
μήπως και γλυτώσει τη τρέλα το μυαλό!
~~•~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου