Περπατώντας στην Ολυμπία
αρχαίους δρόμους ερειπίων φωτός
μια στάλα δόξα είδα πως κρατά
ακόμη στη παλάμη του ο Δίας
κι ενα τόσο δα ουρανό'
Ενα δάκρυ μου έπεσε
αρχαίους δρόμους ερειπίων φωτός
μια στάλα δόξα είδα πως κρατά
ακόμη στη παλάμη του ο Δίας
κι ενα τόσο δα ουρανό'
Ενα δάκρυ μου έπεσε
-δεν το πρόλαβα-
πάνω στο πεσμένο ακέφαλο κίονα
το κιονόκρανο του μοιρολογούσε παράμερα
-σαν την Ελλάδα, που βρίσκεται
ακέφαλη καταγής-!
Λερώθηκε ο άμοιρος κίονας,
του όμορφου μαρμάρου η αίγλη....
γιατί ήρθε καιρός νοτιάς
καιρός απραξίας
ή μήπως ανυπαρξίας...
Αποκοιμηθήκαμε
πάνω σε δάφνες πρελθόντος
κι όταν ξυπνήσαμε
ιστορίας αρχαία χαλάσματα,
ράκη ενδόξου φωτός
και ρήτορες λαοπλάνοι
ήταν τριγύρω μας,
τώρα μια απέραντη φτώχεια
μια φτώχεια....
πάνω στο πεσμένο ακέφαλο κίονα
το κιονόκρανο του μοιρολογούσε παράμερα
-σαν την Ελλάδα, που βρίσκεται
ακέφαλη καταγής-!
Λερώθηκε ο άμοιρος κίονας,
του όμορφου μαρμάρου η αίγλη....
γιατί ήρθε καιρός νοτιάς
καιρός απραξίας
ή μήπως ανυπαρξίας...
Αποκοιμηθήκαμε
πάνω σε δάφνες πρελθόντος
κι όταν ξυπνήσαμε
ιστορίας αρχαία χαλάσματα,
ράκη ενδόξου φωτός
και ρήτορες λαοπλάνοι
ήταν τριγύρω μας,
τώρα μια απέραντη φτώχεια
μια φτώχεια....
~~•~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου