Φωτό Artemis Krimitsa
Τα χρόνια που κυλούσαν στις κρήνες των αιώνων
σταγόνα σταγόνα, ξεδίψαγαν τα νιάτα μου.
Ορμητικά κυλούν οσο μεγαλώνω
μα άνυδρος μένω, γερνάω...
Συνθηκολόγησα μ' ενα τρόπο,
γεμίζουν συχνά τα μάτια θάλασσα
απ το παράπονο...
κι όσο γερνάω τόσο η θάλασσα
γεμίζει αρμύρα τα μάτια συχνότερα'
Πέτρα γίνεται τ' αλάτι στη καρδιά μου
πέτρα και στα μάτια
κι οταν κλαίω δεν τρέχουν δάκρυα
μικροί κύβοι αλάτι βγαίνουν
απ τη καρδιά στα μάτια μου
επώδυνα θρηνώ τις θλίψεις μου
τα παράπονα μου
μαρτυρικός ο δρόμος του αλατιού μέσα μου
(απ τη καρδιά)μέχρι να βγεί,
επώδυνα θρηνώ τις θλίψεις μου
τα παράπονα μου
μαρτυρικός ο δρόμος του αλατιού μέσα μου
(απ τη καρδιά)μέχρι να βγεί,
μέσα απ τα μάτια μου, έξω...
,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου