Τολμώ! κρατώ ενα κερί αναμένο στη χούφτα μου’
λιώνει στα χέρια μου...
Καθώς αλλάζει η σύσταση του
ανταμώνεται με το δέρμα μου ...
επώδυνη ένωση, πρωτόγνωρη αίσθηση
καυτή αύρα αφόρητη.
Κάνει την ανάσα μου γρήγορη
τα δευτερόλεπτα εφιαλτικά’
οι χτύποι της καρδιάς
-ακανόνιστοι- σπάνε το φράγμα.
Ο χρόνος περνά, γίνομαι ένα μαζί του
ο αφόρητος πόνος συνήθεια,
σαν τα βάσανα του κόσμου
τις στερήσεις, τη φτώχεια του...
Σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι
πώς αντέχει ο φτωχός και πορεύεται;
Συνηθίζει μαθαίνει στο πόνο
στη στέρηση, στο άδικο
μαθαίνουν και τα παιδιά του και σωπαίνουν!
Τραγικό σαν ιδέα
δεν πονάω καθόλου,
έγινα εγώ ο ίδιος πόνος.
Εξαιρετικά τραγική διαπίστωση!
,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου