Μένουμε σιωπηλοί στο σκοτάδι,
άγρυπνοι με ξεσκισμένα όνειρα!
Οι σιωπές μας
-φιγούρες καραβιών στην ομίχλη-
δείχνουν, υπόσχονται, κρύβονται…
Ζούμε την αγωνία να προλάβουμε,
ποτέ δεν φτάνει ο χρόνος.
Λέξεις πεταμένες εδώ
κι εκεί -υποψίες ζωής-
αναπνοές αποτυπωμένες
στα θαμπά τζάμια...
Μια μικρή αταξία, παιδική σχεδόν,
ζωγραφίζει πάνω τους
μια μεγάλη καρδιά,
που κάνει τα πάντα να φαίνονται γιορτή!
Τους φόβους μας, πού ’ γιναν βάρκες
κι αφέθηκαν στο πέλαγο,
ακυβέρνητες στα όνειρα μας...
,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου