Σαλπάραμε νύχτα ασέληνη,
τρείς χειμώνες θάμπος!
Ανάμνηση οι αγκαλιές του κόσμου,
τα φιλιά του αποχαιρετισμού.
Μικρές φωτογραφίες -στιγμές αγαπημένες-
γεμάτη η καμπίνα, μαζί με τις «γοργόνες».
Μπουένος Άυρες, Άμστερνταμ,
Βαλένθια, Μανταραμπάς...
Όλα με φωτιά, δάκρυα και ατσάλι δεμένα!
Σκλήρυνε το δέρμα ’ ρυτίδιασε η νιότη μου.
Ντύθηκαν οι λύπες το χονδρό επενδύτη
κι ο νόστος πνίγεται στο ποτό να μη θυμάται...
Κρύφτηκε η χαρά στα βρεχάμενα
πίνοντας θάλασσα ’
μέρες ανέφελες γίνηκαν όνειρα!
Όλοι σκέφτομαι, μ’ έχουν ξεχάσει...
ακόμη κι ο άγγελος μου
πήρε τη λάντζα σαλπάρισε,
άλλον ναυτικό παραστέκει!
Περιμένω τα ξέμπαρκα χρόνια της στεριάς
μια γιορτή να κάνω, ένα Πάσχα,
ένα Δεκαπενταύγουστο ’
σ’ ένα γλέντι να βρεθώ, σ’ ένα γάμο!
Μου φαίνονται τόσο μακρινά, μαγικά όλα...
Φοβάμαι πως γίνηκα κάβος κι άρμπουρο ’
πως ανασαίνω με το βιλάι,
κάθε που πετάγεται στο ντόκο!
,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου