Salvador Dali.
Στροβιλίζεται η ύπαρξη μου
στων σκοταδιών τις δίνες,
«τ' άμοιρο κορμί».
Φωλιάζει ο έρωτας
μες ’ του μυαλού τα υφάδια
-φλόγες μυστικές κι αέρας,
δίψα ακόρεστη του έρωτα τα χάδια-
ως την αυγή, που η νύχτα χάνεται...
κι ο καημός αλύτρωτος
δεν έχει που να κρυφτεί!
Προσμένει τη σελήνη ν’ ανατείλει πάλι,
στ’ ανέφελο το βράδυ
να εκφραστεί...
,,
στων σκοταδιών τις δίνες,
«τ' άμοιρο κορμί».
Φωλιάζει ο έρωτας
μες ’ του μυαλού τα υφάδια
-φλόγες μυστικές κι αέρας,
δίψα ακόρεστη του έρωτα τα χάδια-
ως την αυγή, που η νύχτα χάνεται...
κι ο καημός αλύτρωτος
δεν έχει που να κρυφτεί!
Προσμένει τη σελήνη ν’ ανατείλει πάλι,
στ’ ανέφελο το βράδυ
να εκφραστεί...
,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου