~Το φέγγος της μέρας~ 'Ανδρέας Δαβουρλής

Με τα δετά μας χέρια

στο τελευταίο φως του φεγγαριού

λίγο πριν σβήσουν οι λάμπες,

με δυο αστράλια καρφωμένα 

στα όμορφα μαλλιά σου 

τα φεγγαρόλουστα,

δυο ανασες ,

στα σφαλιστά απο  φόβο,στόματα

κι η αυλή γεμάτη λουλούδια,

καθάρια ,φτωχική, μα καθάρια,

στο πρώτο φέγγος της μέρας..

κοιτάγαμε έξω απο το παράθυρο,

με τα αθώα μας μάτια 

γεμάτα γιατί....

καθαρά βλέματα, ανυποψίαστα...

κάτω απ το γαλάζιο αγνό στερέωμα

και οι ψυχές μας πολύτιμες και άγιες,

σαν αγιατράπεζες τίμιες,

σαν άγια αρτοφόρια χρυσά,

σαν άγγελοι ασπροφορεμένοι 

που κατεβήκαν στη γη 
υπηρέτες, για το σώσιμο τ΄ανθρώπου .